ترانگو

برجهای ترانگو نام یک خانواده از برجهای سنگی می باشد که در گلیگیت پاکستان قرار گرفته اند. این برج ها مجموعه ای از بزرگترین صخره ها و چالش های سنگنوردی در جهان را ارایه می دهند. هر ساله تیم ها از سراسر جهان برای روبرویی با این مادر دیواره های جهان عازم این منطقه می گردند. مجموعه ترانگو در شمال یخچال بالترو در قراقوروم قرار گرفته اند. بلندترین نقطه این مجموعه قله ترانگوی بزرگ به ارتفاع 6286 متر می باشد.

ساختار مجموعه

همه برج های ترانگو در یک خط ، از شمال غربی تا جنوب شرقی، بین یخچال ترانگو در غرب و یخچال دونگ در شرق قرار گرفته اند. خود ترانگوی بزرگ یک مجموعه با چهار قله می باشد.

• قله اصلی به ارتفاع 6286 متر.
• جنوب یا جنوب غربی 6250 متر.
• شرقی 6231 متر.
• غربی 6223 متر.

این یک مجموعه پیچیده از رخ های سنگی ، یخ ، دیواره های عمودی و در انتهای آن یک مسیر برفی می باشد.

درست در سمت شمال غربی ترانگوی بزرگ، برج ترانگو – 6239 متر – قرار دارد که اغلب برج بینام خوانده می شود. این یک قطعه مناره ای شکل به ارتفاع 1000 متر می باشد. شمال برج ترانگو یک مناره ی سنگی کوچکتر به نام ترانگو مانک قرار دارد. در شمال این مجموعه مسیر کمتر سنگی می باشد و حالت گرانیت یک پارچه خود را از دست می دهد. این قسمت به طور معمول جز گروه ترانگو شناخته نمی شود. ترانگوی 2 – 6237 متر- در سمت شمال غربی مانک ، و بلندترین قله خط الراس ، ترانگو ری – 6363 متر – در شمال غربی ترانگوی 2 قرار دارد.

درست در سمت جنوب شرقی ترانگوی بزرگ(در واقع قسمتی از مسیر جنوب شرقی) ترانگو پالپیت -6050 متر – می باشد، که چالشهای مشابه با ترانگوی بزرگ ارایه می دهد. در سمت جنوب نیز ترانگو کستل – 5753 متر- آخرین قله بلند قبل از یخچال بالترو می باشد.

تاریخچه صعودهای ترانگو

به طور کلی ، برجهای ترانگو برخی از دشوار ترین صعود ها را به خود دیده اند. که دلیل آن ارتفاع بالا ، شیب دیواره می باشد.

ترانگوی بزرگ

ترانگوی بزرگ برای اولین بار در سال 1977 توسط گالن رول ، جان روسکلی ، کیم اشمیتز و دنیس هنک به وسیله یک مسیر از سمت غربی صعود گردید.

صعود ناب چینی‌ها به سی‌گونیانگ؛ 6 روز در جهنم یخ و سنگ

حماسه ۲۰۲۵؛ نخستین صعود ژانو شرقی پس از سه دهه انتظار

یک مسیر طولانی آلپی دیگر در ترانگوی بزرگ ، در رخ شمال غربی قرار دارد. که در سال 1984 توسط اندی سلترز و اسکات وولومز صعود گردید. این مسیر ترکیبی از یخنوردی و سنگنوردی جدی می باشد.

دیواره های بلند : رخ شرقی ترانگوی بزرگ توسط هانس کریستین دوسث و فین داهلی از نروژ در 1984 صعود گردید که هر دو در فرود فوت کردند.

اولین صعود و فرود موفق رخ شرقی توسط زاور بونگارد و جان مدندورف از طریق مسیری به نام سفر بزرگ انجام گرفت. این مسیر در موازات مسیر نروژی ها قرار دارد طول این مسیر 1340 متر می باشد. این دو مسیر از نظر برخی سخت ترین صعودهای دیواره نوردی جهان هستند.

برج بی نام ترانگو

برج بینام برای اولین بار در سال 1976 توسط جو براون ، مو آنتواین ، مارتین بویسن و مالکولم هاولز صعود شد. حداقل هشت مسیر تا قله گشایش شده است.

بعد از چند تلاش ناموفق دومین و سومین صعود موفق در سال 1987 انجام شد. که با گشایش دو مسیر انجام گردید. مسیر اسلونی ها ، که بیشتر به نام مسیر یوگوسلاو خوانده می شود، یک شکاف تمیز و یک دست در رخ جنوب، جنوب شرقی که توسط اسلاوکو کانکار، فرانز کنز، بوزان شروت صعود شد. مسیر دیهدرال یک مسیر فنی در ستون غربی به وسیله تیم سوییسی فرانسوی ، میشل فاکت ، پاتریک دلیل ، میشل پیولا، و استفان شافتر صعود گردید.

یک مسیر معروف دیگر در این دیواره مسیر اترنال فلیم یا شعله ابدی می باشد. (این نام از روی آهنگ بنگلز به نام شعله ابدی برداشت شده است.) برای اولین بار در سال 1988 توسط کورت آلبرت ، ولفگانگ گولیچ ، میلن سیکورا ، کریستوف استیگلر صعود گردید. این مسیر در سمت رخ جنوب شرقی قرار گرفته است و برای اولین بار هم تقریبا به طور کامل طبیعی صعود گردید. این مسیر بعدها توسط برادران هوبر به طور کامل طبیعی صعود گردید.

اولین صعود یک زن در سال 1999 با صعود طبیعی مسیر یوگسلاو توسط کاترین دستیول به همراه جف لووه و دیوید بریشرز انجام گردید.

در سال 2009 فرانز هینتربراندنر ، ماریو والدر ، آلکساندر و توماس هوبر مسیر شعله ابدی را به صورت طبیعی صعود کردند.

سایر قلل

قله غربی ترانگوی بزرگ و ترانگو پالپیت برای اولین بار در سال 1999 انجام گرفت. قله غربی توسط دو تیم مجزا ، یکی روسی و دیگری امریکایی صعود گردیده است. تیم امریکایی ، آلکس لووه ، جارد اگدن ، مارک سینوت یک مسیر طولانی ، فنی را به نام دنیاهای موازی صعود کردند. آنها در این مسیر چند قسمت با درجه 5.11 و a4 را صعود کردند. تیم روسها شامل ، آلکساندر ادنتسوف ، ایوان سامویلنکو و یوری کوشلنکو ، یک مسیر با همین حدود درجه سختی را صعود نمودند. رخ شمالی پالپیت نیز توسط یک تیم نروژی در طول 38 روز صعود گردید.

برخی از صعودهای جدید

بیشتر صعودهای جدید بر روی مسیر های بلندتر در سمت غرب و جنوب تمرکز داشته اند. در سال 2004 جاش وارتون و کلی کوردس یک مسیر بسیار طولانی – 2256 متر – را در مسیر جنوب غربی یا مسیر عظیم به سمت قله جنوب غربی باز کردند. این صعود تنها در 5 روز انجام گرفت.

یک مسیر دیگر در سال 2005 توسط کوهنوردان اسلواک باز شد که آنها نام آنرا ” السلام علیکم” گذاشتند. این مسیر متشکل از 90 طول بیش از 5.11 a2 می باشد. اینها هم از سبک سبکبار در صعود استفاده کرده بودند.

مسیر دیگر در سال 2003 حاصل تلاش ساموئل جانسون و همنوردانش در ترانگوی 2 بود. مسیر ترکیبی از سنگ ، مصنوعی ، طبیعی ، میکس ، یخ به طول 1600 متر..