دویدن روی تردمیل بهتر است یا روی زمین؟

دویدن یکی از محبوب‌ترین و پرطرفدارترین فعالیت‌های ورزشی در سراسر جهان است. افراد زیادی از دویدن به‌عنوان یک ورزش و تمرین روزانه استفاده می‌کنند، چراکه نه‌تنها باعث افزایش سلامتی جسمی می‌شود بلکه تأثیرات مثبتی بر سلامت روانی نیز دارد. با وجود این‌که دویدن یک فعالیت ساده و در دسترس به نظر می‌رسد، اما وقتی بحث به محل و شیوه دویدن می‌رسد، سوالات زیادی مطرح می‌شود. یکی از این سوالات این است که آیا دویدن روی تردمیل بهتر است یا روی زمین؟ هر دو نوع دویدن، مزایا و معایب خاص خود را دارند و انتخاب بین آن‌ها به عوامل مختلفی بستگی دارد. در این مقاله، با بررسی کامل هر دو نوع دویدن، تأثیرات آن‌ها بر بدن، خطرات احتمالی، و همچنین داده‌های آماری، به این سوال پاسخ خواهیم داد.

دویدن روی تردمیل

مزایا

1. کنترل دقیق شرایط تمرین

یکی از بزرگ‌ترین مزایای دویدن روی تردمیل این است که شما کنترل کامل بر شرایط محیطی دارید. می‌توانید سرعت، شیب و زمان تمرین خود را به‌دقت تنظیم کنید. این امر به‌ویژه برای کسانی که به دنبال برنامه‌های تمرینی مشخص و دقیق هستند، بسیار مفید است. به عنوان مثال، اگر بخواهید یک تمرین interval (تناوبی) انجام دهید که شامل تغییرات مداوم در سرعت و شیب باشد، تردمیل این امکان را به شما می‌دهد که با یک فشار دکمه، این تغییرات را ایجاد کنید.

2. حفاظت از مفاصل

سطوحی که تردمیل‌ها دارند، معمولاً نرم‌تر از زمین‌های طبیعی مانند آسفالت یا بتن هستند. این موضوع به محافظت از مفاصل و کاهش فشار روی زانو و کمر کمک می‌کند. بر اساس تحقیقاتی که در دانشگاه هاروارد انجام شده، افرادی که به طور منظم روی تردمیل می‌دوند، نسبت به کسانی که روی زمین‌های سخت می‌دوند، کمتر دچار مشکلات مفصلی مانند درد زانو یا مچ پا می‌شوند. به همین دلیل، دویدن روی تردمیل گزینه مناسبی برای افراد مسن یا کسانی است که مشکلات مفصلی دارند.

3. امکان دویدن در هر شرایط آب‌وهوایی

یکی دیگر از مزایای دویدن روی تردمیل این است که شما می‌توانید در هر شرایط آب‌وهوایی تمرین کنید. چه هوا بارانی باشد، چه برفی یا حتی خیلی گرم، شما می‌توانید در فضای داخلی و با کنترل دما، به راحتی تمرین خود را ادامه دهید. این مزیت برای افرادی که در مناطق با آب‌وهوای نامساعد زندگی می‌کنند، بسیار حیاتی است.

معایب

1. کمبود تغییرات محیطی

دویدن روی تردمیل، به دلیل محیط ثابت و تکراری، ممکن است برای بسیاری از افراد کسل‌کننده باشد. برخلاف دویدن در فضای باز که شما با مناظر طبیعی، تغییرات سطح زمین و تغییرات ناگهانی در محیط روبرو می‌شوید، تردمیل همیشه همان شرایط را ارائه می‌دهد. این یکنواختی می‌تواند باعث شود که انگیزه شما برای دویدن کاهش یابد.

2. کمتر شدن فعالیت عضلات تعادلی

به دلیل سطح صاف و یکنواخت تردمیل، شما نیاز کمتری به استفاده از عضلات تعادلی دارید. در حالی که در دویدن روی زمین، عضلات کوچکتر پا و مچ پا به‌طور مداوم درگیر می‌شوند تا تعادل بدن را حفظ کنند، این عضلات در دویدن روی تردمیل کمتر فعال می‌شوند. این موضوع ممکن است به‌مرور زمان باعث کاهش تعادل و ثبات عضلانی شود.

3. خطرات مرتبط با تجهیزات

اگرچه تردمیل‌ها به‌عنوان ابزارهای ایمنی در نظر گرفته می‌شوند، اما استفاده نادرست از آن‌ها می‌تواند خطرناک باشد. اگر سرعت تردمیل بیش از حد تنظیم شود یا فرد تعادل خود را از دست بدهد، احتمال افتادن و آسیب‌دیدگی وجود دارد. آمارها نشان می‌دهد که سالانه هزاران نفر به دلیل آسیب‌های مرتبط با تردمیل به بیمارستان مراجعه می‌کنند.

دویدن روی زمین

مزایا

1. چالش‌های طبیعی و بهبود عملکرد بدن

دویدن روی زمین، به‌ویژه در مسیرهای ناهموار مانند مسیرهای جنگلی یا کوهستانی، شما را با چالش‌های طبیعی روبرو می‌کند. این چالش‌ها، از جمله تغییرات سطح زمین، بالا و پایین رفتن از تپه‌ها و مقابله با مقاومت باد، به افزایش توانایی‌های جسمانی کمک می‌کنند. به عنوان مثال، دویدن در مسیرهای ناهموار باعث تقویت عضلات تعادلی و افزایش توانایی‌های عضلانی می‌شود.

2. تأثیر مثبت بر روان

بسیاری از تحقیقات نشان داده‌اند که دویدن در فضای باز تأثیرات مثبتی بر سلامت روان دارد. حضور در طبیعت، تماشای مناظر طبیعی و تنفس هوای تازه می‌تواند به کاهش استرس و افزایش احساس آرامش کمک کند. مطالعه‌ای که در سال 2011 در مجله Environmental Science & Technology منتشر شد، نشان داد که دویدن در فضای سبز می‌تواند سطح کورتیزول (هورمون استرس) را کاهش دهد و بهبود قابل توجهی در خلق‌وخو ایجاد کند.

3. مصرف بیشتر انرژی

دویدن روی زمین، به‌ویژه در شرایطی که شما باید با مقاومت باد یا تغییرات سطح زمین مقابله کنید، باعث می‌شود که بدن شما انرژی بیشتری مصرف کند. مطالعه‌ای که در سال 1996 توسط ACSM (کالج پزشکی ورزشی آمریکا) انجام شد، نشان داد که دویدن در فضای باز به‌طور متوسط تا 5 درصد انرژی بیشتری نسبت به دویدن روی تردمیل با سرعت مشابه مصرف می‌کند. این افزایش مصرف انرژی به دلیل وجود مقاومت هوا و نیاز به جبران ناهماهنگی‌های سطح زمین است.

معایب

1. افزایش خطر مصدومیت

یکی از معایب اصلی دویدن روی زمین، به‌ویژه روی سطوح سخت یا ناهموار، این است که خطر مصدومیت بیشتر است. دویدن روی آسفالت یا بتن می‌تواند فشار زیادی به مفاصل وارد کند و باعث مشکلاتی مانند درد زانو، درد مچ پا یا درد کمر شود. همچنین، احتمال افتادن یا پیچ خوردن مچ پا در مسیرهای ناهموار بیشتر است. طبق آمارهای مربوط به آسیب‌های ورزشی، حدود 60 درصد از دوندگان فضای باز در طول عمر خود دچار مصدومیت‌هایی مانند پیچ خوردن مچ پا یا دردهای مزمن مفصلی می‌شوند.

2. وابستگی به شرایط آب‌وهوایی

دویدن در فضای باز شما را به شدت به شرایط آب‌وهوایی وابسته می‌کند. در روزهای بارانی، برفی یا بسیار گرم، ممکن است دویدن در فضای باز غیرممکن یا خطرناک باشد. همچنین، دوندگان ممکن است در برابر مشکلاتی مانند گرمازدگی یا هیپوترمی (افت شدید دمای بدن) قرار بگیرند.

3. عدم کنترل دقیق بر شرایط تمرین

در فضای باز، شما نمی‌توانید به‌راحتی سرعت، شیب یا مسافت دقیقی که طی می‌کنید را کنترل کنید. اگرچه برنامه‌های کاربردی موبایلی برای اندازه‌گیری این پارامترها وجود دارد، اما هنوز هم دقت آن‌ها نسبت به تردمیل کمتر است. بنابراین، اگر به دنبال یک برنامه تمرینی دقیق و قابل کنترل هستید، دویدن در فضای باز ممکن است برای شما چالش‌برانگیز باشد.

مقایسه دویدن روی زمین و تردمیل از نظر تاثیر بر مفاصل و عضلات

یکی دیگر از بحث های رایج پیرامون مقایسه دویدن روی تردمیل و زمین درباره نوع تاثیر آنها بر مفاصل و عضلات است که در ادامه نیز قدری به این موضوع می پردازیم:

تاثیر بر مفاصل

دویدن روی تردمیل:

• کاهش فشار بر مفاصل: یکی از مزایای اصلی دویدن روی تردمیل این است که سطح آن نرم‌تر و مجهز به سیستم‌های کاهش ضربه است. این باعث می‌شود که فشار کمتری به مفاصل، به‌ویژه زانو و مچ پا، وارد شود. در تردمیل‌های مدرن، از تکنولوژی‌های جذب ضربه استفاده می‌شود که می‌تواند به کاهش آسیب‌های ناشی از برخورد پا با سطح کمک کند.
• مناسب برای افراد با مشکلات مفصلی: به دلیل کاهش فشار و نرمی سطح تردمیل، افرادی که به مشکلاتی مانند درد زانو یا آرتروز مبتلا هستند، می‌توانند بدون نگرانی از آسیب‌های جدی، تمرینات دویدن خود را روی تردمیل انجام دهند.

دویدن روی زمین:

• فشار بیشتر بر مفاصل: دویدن روی سطوح سخت مانند آسفالت یا بتن می‌تواند فشار زیادی بر مفاصل وارد کند. این موضوع به‌ویژه برای افرادی که به مشکلات مفصلی یا درد زانو دچار هستند، خطر آسیب‌دیدگی بیشتری را به همراه دارد. برخورد پا با زمین سخت می‌تواند باعث بروز آسیب‌های مرتبط با فشارهای مکرر به زانو، مچ پا و کمر شود.
• مصدومیت‌های مرتبط با سطوح ناهموار: علاوه بر فشار ناشی از سطوح سخت، دویدن روی مسیرهای ناهموار مانند مسیرهای کوهستانی یا جنگلی می‌تواند باعث پیچ خوردن مچ پا یا افتادن شود که به مشکلات مفصلی منجر می‌شود.

تاثیر بر عضلات

دویدن روی تردمیل:

• فعالیت کمتر عضلات تعادلی: به دلیل سطح صاف و یکنواخت تردمیل، عضلات کوچک‌تر پا و عضلات تعادلی کمتر درگیر می‌شوند. از آنجایی که شما نیاز به تطبیق با تغییرات سطح زمین ندارید، عضلات کوچکتر مانند عضلات مچ پا و ساق کمتر به چالش کشیده می‌شوند. در نتیجه، تقویت این عضلات به‌طور طبیعی در دویدن روی تردمیل کمتر اتفاق می‌افتد.
• فعالیت بیشتر عضلات ران و جلوی ساق پا: دویدن روی تردمیل به‌طور عمده فشار را بر عضلات بزرگ‌تر مانند عضلات چهارسر ران و جلوی ساق پا وارد می‌کند. این عضلات مسئول حرکت پاها و حفظ سرعت هستند.

دویدن روی زمین:

• فعالیت بیشتر عضلات تعادلی: در دویدن روی زمین، به‌ویژه در مسیرهای ناهموار، عضلات تعادلی بدن بیشتر درگیر می‌شوند. تغییرات سطح زمین و نیاز به حفظ تعادل در مسیرهای غیرمستقیم باعث تقویت عضلات مچ پا، ساق و حتی عضلات مرکزی بدن (core) می‌شود.
• تقویت عضلات درگیر در بالا و پایین رفتن: اگر دویدن در مسیرهای شیب‌دار یا تپه‌ای انجام شود، عضلات پشت ران و باسن نیز به شدت فعال می‌شوند. این عضلات در بالا رفتن از شیب‌ها و حفظ تعادل هنگام پایین آمدن از تپه‌ها نقش مهمی دارند.

بررسی آماری و داده‌های علمی

در ادامه، به برخی از داده‌ها و آمارهای مهم در مورد دویدن روی تردمیل و دویدن روی زمین اشاره می‌کنیم:

• مصرف انرژی: مطالعات نشان داده‌اند که دویدن روی زمین به‌طور متوسط تا 5 درصد انرژی بیشتری نسبت به دویدن روی تردمیل مصرف می‌کند، به شرطی که تردمیل در شیب 1 درصد تنظیم نشده باشد.
• میزان مصدومیت: طبق آمارهای ورزشی، 60 درصد از دوندگان فضای باز در طول زندگی خود دچار نوعی مصدومیت می‌شوند. این مصدومیت‌ها معمولاً ناشی از شرایط ناهموار سطح زمین یا برخورد با موانع طبیعی است.
• محافظت از مفاصل: بر اساس تحقیقاتی که در دانشگاه هاروارد انجام شده، دوندگانی که روی تردمیل می‌دوند، نسبت به دوندگانی که روی سطوح سخت می‌دوند، کمتر دچار مشکلات مفصلی می‌شوند.

جمع‌بندی

در نهایت، انتخاب بین دویدن روی تردمیل و دویدن روی زمین به عوامل مختلفی بستگی دارد. اگر شما به دنبال تمرینات دقیق و قابل کنترل هستید و از مشکلات مفصلی رنج می‌برید، دویدن روی تردمیل ممکن است بهترین گزینه برای شما باشد. اما اگر به دنبال چالش‌های طبیعی، تغییرات محیطی و تجربه‌ی مثبت روانی هستید، دویدن در فضای باز مزایای بیشتری برای شما به همراه خواهد داشت.

در ادامه، جدول مقایسه‌ای بین دویدن روی تردمیل و دویدن روی زمین آورده شده است:

مورد مقایسه	دویدن روی تردمیل	دویدن روی زمین
مصرف انرژی	مصرف کمتر انرژی (تنظیم شیب ۱٪ نزدیک به دویدن فضای باز)	مصرف انرژی بیشتر (حدود ۵٪ بیشتر)
خطرات و آسیب‌ها	خطرات کمتر، ولی احتمال افتادن وجود دارد	خطرات بیشتر، احتمال پیچ خوردن مچ یا افتادن
کنترل شرایط تمرین	کنترل کامل بر سرعت و شیب	کنترل کمتر بر سرعت و شیب
اثر بر مفاصل	فشار کمتر بر مفاصل به دلیل سطح نرم‌تر	فشار بیشتر بر مفاصل به دلیل سطوح سخت
چالش‌های محیطی	عدم چالش محیطی (سطح صاف و یکنواخت)	چالش‌های طبیعی (تغییرات سطح زمین، باد)
تأثیرات روانی	ممکن است کسل‌کننده باشد	تأثیرات مثبت بر روان
وابستگی به شرایط آب و هوا	غیر وابسته به شرایط آب و هوا	وابسته به شرایط آب و هوا

این جدول به طور خلاصه تفاوت‌های اصلی بین دویدن روی تردمیل و دویدن روی زمین را نشان می‌دهد.

سوالات رایج:

برای ایجاد شباهت بیشتر هنگام دویدن روی تردمیل با زمین چه باید کرد

برای ایجاد شباهت بیشتر هنگام دویدن روی تردمیل با دویدن در فضای باز، می‌توانید از چندین تکنیک و تنظیمات استفاده کنید تا تجربه‌ی تمرینی شما واقعی‌تر و چالش‌برانگیزتر شود. در ادامه چند راهکار را معرفی می‌کنم:

1. تنظیم شیب تردمیل

• تنظیم شیب به 1٪: یکی از ساده‌ترین و موثرترین راه‌ها برای شبیه‌سازی دویدن در فضای باز، تنظیم شیب تردمیل به ۱٪ است. این کار تا حدودی مقاومت باد و چالش‌های طبیعی زمین را شبیه‌سازی می‌کند و کمک می‌کند که مصرف انرژی شما مشابه دویدن روی زمین باشد. مطالعات نشان داده‌اند که شیب 1٪ برای بازتولید چالش‌های دویدن در فضای باز بسیار مؤثر است.

2. تنوع در سرعت و شیب

• ایجاد تغییرات ناگهانی: در دویدن در فضای باز، به دلیل تغییرات طبیعی زمین و شیب‌ها، سرعت و شدت تمرین شما به‌طور مداوم تغییر می‌کند. برای شبیه‌سازی این شرایط، می‌توانید به صورت دستی یا با استفاده از برنامه‌های تمرینی تردمیل، سرعت و شیب را تغییر دهید. تمرینات اینتروال یا تمرینات با سرعت متغیر (Interval Training) می‌تواند تجربه‌ی نزدیک‌تری به دویدن در فضای باز ارائه دهد.

3. استفاده از برنامه‌های تمرینی هوشمند

• بسیاری از تردمیل‌های مدرن دارای برنامه‌های تمرینی هوشمند یا حالت‌های سفارشی‌سازی شده هستند که شرایط مسیرهای طبیعی را شبیه‌سازی می‌کنند. این برنامه‌ها شامل تغییرات اتوماتیک شیب و سرعت هستند که به شما کمک می‌کنند تجربه‌ی واقعی‌تری از دویدن در محیط‌های طبیعی داشته باشید. برخی تردمیل‌ها حتی مسیرهای معروف جهان را شبیه‌سازی می‌کنند.

4. توجه به فرم دویدن

• فرم صحیح دویدن: هنگام دویدن روی تردمیل، به حفظ فرم دویدن طبیعی خود توجه کنید. بسیاری از افراد به دلیل یکنواختی سطح تردمیل، ممکن است فرم طبیعی دویدن خود را از دست بدهند و کمتر به فشار روی عضلات تعادلی و بدن توجه کنند. با حفظ فرم دویدن صحیح (از جمله وضعیت بدن، حرکت دست‌ها و گام‌های درست)، می‌توانید تجربه دویدن روی زمین را بیشتر شبیه‌سازی کنید.

5. دوری از تکیه به دسته‌های تردمیل

• عدم استفاده از دسته‌ها: یکی از اشتباهات رایج هنگام دویدن روی تردمیل، تکیه کردن به دسته‌های آن است. در فضای باز، هیچ دسته‌ای برای حفظ تعادل وجود ندارد، بنابراین بهتر است هنگام دویدن روی تردمیل نیز از دسته‌ها استفاده نکنید تا تعادل طبیعی بدن حفظ شود و عضلات تعادلی شما فعال‌تر بمانند.

6. افزایش مدت زمان دویدن

• مدت زمان بیشتر برای تمرین: به دلیل اینکه دویدن روی تردمیل معمولاً فشار کمتری به بدن وارد می‌کند، می‌توانید مدت زمان تمرین را کمی افزایش دهید تا فشار مشابهی با دویدن در فضای باز ایجاد شود. برای مثال، اگر در فضای باز ۳۰ دقیقه می‌دوید، می‌توانید روی تردمیل این زمان را به ۳۵ یا ۴۰ دقیقه افزایش دهید تا کالری بیشتری بسوزانید و تمرینات شما موثرتر باشد.

7. تغییرات سطح شیب برای شبیه‌سازی تپه‌ها

• تغییر شیب تردمیل برای شبیه‌سازی دویدن در مسیرهای تپه‌ای: دویدن در مسیرهای تپه‌ای یک بخش مهم از تمرینات در فضای باز است. برای شبیه‌سازی این حالت، می‌توانید شیب تردمیل را برای چند دقیقه افزایش دهید و سپس دوباره به حالت صاف بازگردانید. این کار به شما کمک می‌کند تا عضلات پشت ران و باسن خود را تقویت کرده و تجربه واقعی‌تری از دویدن داشته باشید.

8. استفاده از فن

• شبیه‌سازی باد: دویدن در فضای باز معمولاً شامل مقاومت هوا است که این موضوع بر مصرف انرژی تاثیر می‌گذارد. استفاده از یک فن در مقابل تردمیل می‌تواند به شبیه‌سازی جریان هوا و ایجاد حس واقعی‌تر از دویدن در فضای باز کمک کند.

9. تنظیمات موزیک و یا شبیه‌سازی مناظر طبیعی

• استفاده از ویدیوها یا موزیک‌های مرتبط با طبیعت: اگرچه این جنبه بیشتر روانی است، اما مشاهده‌ی مناظر طبیعی روی صفحه یا گوش دادن به صدای طبیعت یا موزیک‌های آرامش‌بخش می‌تواند تجربه‌ی شما را در هنگام دویدن روی تردمیل بهبود بخشد و حس دویدن در فضای باز را شبیه‌سازی کند.

10. مقایسه‌ی نتایج با فضای باز

• پیگیری و مقایسه نتایج: با استفاده از اپلیکیشن‌های ورزشی یا دستگاه‌های ردیابی فعالیت، می‌توانید نتایج تمرینات خود روی تردمیل و دویدن در فضای باز را مقایسه کنید. این کار به شما کمک می‌کند تا به تنظیماتی که بهترین تجربه و نتایج را برای شما به همراه دارد، دست پیدا کنید.

این راهکارها می‌توانند به شما کمک کنند تا تجربه‌ی دویدن روی تردمیل را به شرایط واقعی‌تر و شبیه‌تر به دویدن روی زمین نزدیک کنید.

آیا کفش دویدن روی زمین با تردمیل تفاوت دارد؟

بله، کفش‌های مناسب برای دویدن روی تردمیل و دویدن روی زمین تفاوت‌هایی دارند، اگرچه بسیاری از کفش‌ها ممکن است برای هر دو نوع دویدن مناسب باشند. تفاوت‌های اصلی به دلیل شرایط محیطی و نیازهای خاص هر نوع دویدن است. در ادامه تفاوت‌های بین کفش‌های مناسب برای دویدن روی تردمیل و دویدن روی زمین بررسی شده است:

1. سطح و زیره کفش

• کفش‌های دویدن روی زمین: کفش‌های مناسب برای دویدن روی زمین، به‌ویژه روی سطوح ناهموار مانند مسیرهای کوهستانی یا سنگی، نیاز به زیره‌های مقاوم‌تر و با الگوهای خاص برای چسبندگی بهتر دارند. این کفش‌ها معمولاً زیره‌هایی با عاج‌های عمیق‌تر دارند که به جلوگیری از لغزش روی سطوح مختلف مانند سنگ، گل و خاک کمک می‌کنند.
• کفش‌های دویدن روی تردمیل: چون سطح تردمیل صاف و یکنواخت است و نیازی به چسبندگی بالا نیست، کفش‌های مناسب برای تردمیل معمولاً زیره‌های صاف‌تر و سبک‌تری دارند. در این حالت، تمرکز بیشتر بر راحتی و سبکی کفش است و نیازی به زیره‌های سخت و سنگین وجود ندارد.

2. پایداری و حمایت

• کفش‌های دویدن روی زمین: هنگام دویدن در فضای باز، به‌ویژه در مسیرهای ناهموار، نیاز به کفش‌هایی دارید که پایداری و حمایت بیشتری ارائه دهند تا بتوانید با ناهمواری‌های سطح زمین مقابله کنید. این کفش‌ها معمولاً با طراحی‌های خاص برای حفاظت از مچ پا و پشتیبانی بیشتر در مقابل چرخش یا پیچ خوردگی ساخته می‌شوند.
• کفش‌های دویدن روی تردمیل: از آنجا که سطح تردمیل صاف است و نیازی به مقابله با تغییرات ناگهانی زمین ندارید، کفش‌های مورد استفاده روی تردمیل معمولاً به حمایت‌های جانبی کمتری نیاز دارند و بیشتر بر روی راحتی و سبکی تمرکز می‌کنند.

3. جذب ضربه و کفی میانی

• کفش‌های دویدن روی زمین: سطح زمین، به‌ویژه آسفالت یا بتن، سخت‌تر از سطح تردمیل است. بنابراین، کفش‌های مناسب دویدن روی زمین باید دارای سیستم‌های جذب ضربه قوی‌تری باشند تا فشار ناشی از برخورد پا با زمین را کاهش دهند. همچنین، مسیرهای ناهموار ممکن است به کفش‌هایی با سیستم‌های جذب ضربه در مناطق خاص مانند پاشنه و پنجه نیاز داشته باشند.
• کفش‌های دویدن روی تردمیل: کفش‌های مناسب برای دویدن روی تردمیل معمولاً به جذب ضربه کمتر نیاز دارند، زیرا تردمیل‌ها به‌خودی‌خود دارای سیستم‌های کاهش ضربه هستند. بنابراین، این کفش‌ها می‌توانند فوم کفی میانی سبک‌تری داشته باشند و روی کاهش وزن کفش تمرکز کنند.

4. وزن کفش

• کفش‌های دویدن روی زمین: کفش‌های مخصوص دویدن در فضای باز، به‌ویژه در مسیرهای چالش‌برانگیز، معمولاً سنگین‌تر از کفش‌های تردمیل هستند. این وزن اضافه ناشی از زیره‌های مقاوم‌تر، پشتیبانی بیشتر، و مواد سخت‌تر برای حفاظت از پا در برابر سنگ‌ها و موانع طبیعی است.
• کفش‌های دویدن روی تردمیل: کفش‌های مناسب برای دویدن روی تردمیل سبک‌تر هستند، زیرا نیازی به زیره‌های سنگین و سیستم‌های محافظتی اضافه نیست. در این کفش‌ها، تمرکز بر روی کاهش وزن برای افزایش سرعت و راحتی دونده است.

5. تنفس‌پذیری و مواد استفاده‌شده

• کفش‌های دویدن روی زمین: کفش‌هایی که برای دویدن در فضای باز طراحی شده‌اند، ممکن است مواد مقاوم‌تری داشته باشند که به حفاظت از پاها در برابر شرایط سخت محیطی مانند سنگ و گل کمک کنند. با این حال، این کفش‌ها ممکن است تنفس‌پذیری کمتری داشته باشند.
• کفش‌های دویدن روی تردمیل: چون دویدن روی تردمیل معمولاً در محیط‌های داخلی و کنترل‌شده انجام می‌شود، کفش‌های مورد استفاده معمولاً از مواد سبک‌تر و تنفس‌پذیرتری ساخته می‌شوند که به کاهش تعریق و افزایش راحتی پاها کمک می‌کند.

6. انعطاف‌پذیری

• کفش‌های دویدن روی زمین: برای دویدن روی مسیرهای ناهموار، کفش‌ها باید انعطاف‌پذیری کمتری داشته باشند تا از پاها محافظت کرده و به پایداری بیشتری کمک کنند. زیره‌های مقاوم و ساختار پشتیبانی قوی‌تر در این کفش‌ها به تقویت پاها در مقابل آسیب‌ها کمک می‌کند.
• کفش‌های دویدن روی تردمیل: کفش‌های تردمیل معمولاً انعطاف‌پذیرتر هستند و به دونده اجازه می‌دهند تا با حرکت طبیعی پا بیشتر هماهنگ شوند. انعطاف‌پذیری بیشتر به راحتی دویدن و کاهش خستگی پاها کمک می‌کند.