در حدود ساعت 5 عصر در روز شنبه، 16 ژانویه 2021، یک تیم مرکب از 10 شرپا و نپالی توانستند برای اولین بار قله کی2 را در زمستان صعود کنند. این تیم پس از دو دوره هم هوایی و حمل بار و ثابت کشی، تلاش خود برای قله را آغاز کرد. این صعود در امتداد چهل سال تلاش زمستانی در کی2 انجام گرفت.
نیروی نپالی در سه شنبه، 12 ژانویه بیس کمپ را برای تلاش نهایی ترک کرد. آنان با استفاده از ثابت های جان اسنوری و صدپارا تا کمپ 1 بالا رفتند. سپس از طریق طناب ثابتهای مینگما جی خود را به کمپ 2 رساندند. در روز چهارشنبه، با استفاده از طناب های کارگذاشته شده توسط مینگما جی و نیرمال بلک پیرامید را رد کرده و کمپ سه را برپا کردند. در روز پنج شنبه یک پیشرفت خوب انجام شده و تیم ثابت کشی تا نزدیکی کمپ 4 را به انجام رساند.
این تیم کمپ 4 را قدری پایین تر از محل معمول بر پا کرد. باد در پنج شنبه شب به قدری زیاد بود که برخی از کوهنوردان به جای برپایی چادر در شکاف های کم عمق شبمانی کردند. در روز بعد تیم توانست تا ارتفاع 7800 متری به پیش برود. قسمتی از تیم از کمپ سه و تیم ثابت کشی از کمپ 4 تلاش قله را شروع کردند و اینگونه کوه وحشی برای اولین بار در زمستان صعود شد. در ادامه تاریخچه تلاشها در زمستان کی2 مطرح میشوند.
تاریخچه تلاشهای زمستانی در کی2
به طور کلی مجموعه تلاشهای زمستانی در کی2 پیش از صعود موفقیت آمیز اخیر چند مورد بوده است:
- 1980 : شناسایی توسط آندره زوادا و کوهنورد لهستانی شهروند کانادا جاکوس اولک.
- 1987/1988 : 13 لهستانی، 7 کانادایی، 4 بریتانیایی / صعود تا کمپ 3.
- 2002/2003 : 14 کوهنورد از لهستان ، قزاقستان ، اوزبکستان و گرجستان / برقراری کمپ 4.
- 2011/2012 : 9 کوهنورد از روسیه / برقراری کمپ 2.
- 2014/2015 : دنیس اوربکو و تیمش مجوز صعود از سمت چین را از دست دادند.
- 2017/2018: تیم لهستانی ، به دلیل شرایط و مسائل تیم تعطیل شد. / تیم اسپانیایی نیز در این سال تلاش داشت.
- 2018/2019 : تیم قزاق، روس، قرقیز و اسپانیایی، شرایط بد.
- 2019/2020 : مینگما جی/اسنوری، تنها دو هفته تلاش شد.
اولین اکسپدیشن زمستانی کی2 1987-1988
یک تیم بین المللی متشکل از 13 لهستانی، 7 کانادایی و چهار انگلیسی اولین تلاش خود را از طریق یال آبروزی انجام دادند. طبق معمول کمپهای پایین به سرعت برقرار شد، اما پیشرفت در ارتفاعات متوقف شد و نهایتا تا 2 مارس کمپ سوم کوه ایجاد گردید. سپس وزش باد باعث خسارت و سرمایه زدگی اعضا شد و آنها برنامه را کنار گذاشتند.
در این اکسپدیشن آنها برای سه ماه را در بیس کمپ گذراندند و فقط 10 روز هوای خوب نصیبشان شد.
اکسپدیشن بین المللی 2002-2003
در زمستان 2002-2003، کوهنورد لهستانی کریستوف ویلیچکی یک تیم کوچک از قزاقستان، ازبکستان و گرجستان را سرپرستی کرد. آنها در نیمه دسامبر به منطقه رسیده و سعی داشتند تا از مسیر شمالی تلاش کنند. در 20 ژانویه این تیم به ارتفاع 6750 متری رسید.
اما اختلاف در این تیم باعث شد که تمام نفرات کشورهای اروپای شرقی به جز دنیس اوربکو از برنامه خارج شوند. اعضای باقی مانده در اواسط ماه فوریه به ارتفاع 7650 متری رسیدند. آنها در 21 فوریه قصد داشتند برای قله تلاش کنند که به دلیل ادم مغزی یکی از اعضا برنامه تعطیل شد.
هنگامی که برنامه 2003 پایان یافت، ویلچکی اعلام کرد”ماموریت صعود به قله پایان نیافته بلکه معلق مانده است. من تاریخی مطرح نمی کنم، اما به کی2 بازخواهم گشت. اینجا مساله نبرد با کوه نیست، بلکه باید در برابر ناملایمات مبارزه کرد. این سختی ها شامل برف، طوفان و خستگی هستند.”
تلاش روسها : 2011-2012
در زمستان این سال، یک تیم بزرگ از کوهنوردان روس بر روی یال آبروزی تلاش کردند. این گروه شامل نه کوهنورد می شد. آنان در اواخر دسامبر شروع به کار کرده و کمپ 1 و 2 را به سرعت برپا کردند. در تاریخ 25 ژانویه این تیم به ارتفاع 7000 متری رسیده بود.
بادهای سهمگین در اوایل فوریه وزیدن گرفت و یک عضو تیم به نام ویتالی گورلیک دچار سرمازدگی شد و به پایین بازگشت. در حالی که ریه اش نیز به شدت بیمار شده بود. هوای بد باعث شد که امکان تخلیه وی از بیس کمپ میسر نشود و در 6 فوریه در کمپ اصلی جان سپرد. این حادثه باعث پایان گرفتن برنامه شد.
تلاش لهستانی 2017-2018
این بار، ویلیچکی که در شصت و هفت سالگی به سر میبرد به کی2 در زمستان بازگشت. اوربکو نیز قسمتی از تیم وی بود. وی در این برنامه به عنوان شهروند لهستان شرکت کرده بود. سایر نفرات تیم شامل آدام بیلکی، مارک چمیلارسکی، رافال فرونیا، ژانوس گلاب، مارچین کازکان، آرتور مالک، پیوتر تامالا، یاروسلاو بوتور و داریوژ زالوستکی به علاوه اوربکو و ویلیچکی میشد.
آنها در ابتدا قصد داشتند تا از مسیر چزن استفاده کنند، اما به دلیل شرایط خطرناک به سمت آبروزی حرکت کردند. از همان ابتدا تیم در شرایط دشواری قرار گرفت، در حالی که چند نفر از اعضای تیم در اثر ریزش سنگ آسیب دیده یا بیمار شدند. پویایی تیم یک مشکل قابل توجه بود. دنیس اوربکو به صراحت تاکتیکها و رهبری تیم را زیر سوال برد. اوربکو معتقد بود که زمستان اواخر فوریه به پایان میرسد در حالی که سرپرست تیم اعتقاد داشت این اتفاق در 20 مارس با شروع اعتدال بهاری خواهد افتاد.
اوربکو و بیلکی همچنین عملیات نجات در نانگاپاربات را برای نجات کوهنوردان الیزابت روول و توماز مک کویچ سرپرستی کردند.
اروبکو که از سرعت هم تیمی هایش ناامید شده بود و احساس می کرد که قدرت کافی برای صعود به قله را دارد، پس از آنکه نتوانست کوهنورد قدرتمند دیگر یعنی آدام بیلکی را متقاعد به همراهی خود کند، به تنهایی عازم تلاش نهایی شد. قبل از هوای بد(وزش باد شدید و دید کم) به سختی به ارتفاع 7350 متری رسیده و سپس مجبور به بازگشت شد.
کریستوف ویلچکی بعدا دلایل زیر را برای عدم تلاش پس از بازگشت اوربکو بیان کرده است:
- آسیب دیدگی چادرها و طنابها در کمپ یک و بیس کمپ پیشرفته بر اساس بررسی های انجام شده توسط آدام بیلکی و ژانوس گلاب. احتمالا وضعیت کمپهای بالایی نیز بدتر بوده است.
- پیش بینی هوا تنها یک پنجره هوایی کوتاه در زمان حدودی 3 مارس را نشان میداد.
- عدم سازگاری و هم هوایی دقیق. تیم اول تا ارتفاع 7200 متری.
- امکان بهمن در ارتفاعات بالا. در چند روز آخر، بارش بیش از 80 سانت برف در ارتفاعات ثبت شده بود.
- پیش بینی بارش زیاد در ارتفاعات.
- پیش بینی هوای بد برای دوره پس از 3 مارس.
اولویت ایمنی شرکت کنندگان در برنامه است.
تیمهای قزاقستان-روسیه-قرقیزستان و اسپانیا/گالیسیا(منطقه ای در اسپانیا)
دو اکسپدیشن در زمستان 2018-2019 اقدام به تلاش روی کی2 کردند. نخست یک تیم بین المللی که از کوهنوردان روسیه، قزاقستان و قرقیزستان تشکیل شده بود. دوم تیمی به رهبری آلکس تکسیکون، با دو کوهنورد لهستانی و پنج شرپا. تکسیکون برای کمک به جستجوی کوهنوردان گم شده به نامهای تام بالارد و دانیل ناردی در نانگاپاربات رفت و در میانه برنامه از آن خارج شد.
تیم روس-قرقیز-قزاق با توجه به ردیابهای جی پی اس تا ارتفاع 7634 متری و تیم باسک/شرپا به حداکثر ارتفاع 6906 متر رسیدند.
مینگما جی/اسنوری 2019-2020
این تلاش بسیار کوتاه بود. آنان در کی2 به سرعت شکست خوردند. به گفته مینگما، آنان شرایط سخت را دست کم گرفتند که به همراه بیماری در چند هفته تیم را متوقف کرد و باعث ایجاد نارضایتی در تیم نیز شد.
آنان هوای بد معمول در منطقه را تجربه کردند و نهایتا توانستند کمپ یک را برپا کنند. اما در 5 فوریه به برنامه خود خاتمه دادند.
